Wat heb jij met voetbal?
‘Vanaf kleins af aan voetbalde ik. Ik had op 5-jarige leeftijd mijn zwemdiploma in de pocket en mocht voetballen. Mijn vader en broer voetbalden ook, dus we waren een echte voetbalfamilie. Ik deed het het liefste dag en nacht. Tot ik een jaar of 19 was, toen scheurde ik mijn kruisbanden en ben ik gestopt. De operatie heb ik nooit gedaan, ik heb het altijd uitgesteld. Je bent zo’n lange tijd uit de running en dat komt nooit uit. Het maakt voetbal wel dubbel voor me: ik vind het het mooiste dat er is, maar ook het rotste, omdat ik het niet meer kan.’
Dat is heftig. Is dat dan niet confronterend voor je in de winkel?
‘Nee, ik kan nergens zo van genieten als een tevreden klant. We hebben alles dat voetbal ademt, voor jong en oud. Die enthousiaste gezichten van kinderen vind ik zo mooi om te zien. Als ze van top tot teen in het nieuw gestoken zijn, of als ze de schoenen aanhebben waar ze hun voetbalidool op televisie ook op zien lopen. Helemaal happy, dat is toch waar ik het werk voor doe! Of eergisteren, toen kwam er een man van 75 jaar nog voor voetbalschoenen… hij bleek scheidsrechter te zijn! Dat is toch mooi? Soms, achteraf, denk ik weleens van ja, als ik die operatie had gedaan… dan kon ik ook gewoon weer… Daarom heb ik afgelopen zomer nog geïnformeerd, maar je loopt dan zes weken met krukken. Het hele herstel duurt 9 maanden tot een jaar en dat vind ik lang, heel lang. Om eerlijk te zijn weet ik niet of ik dat wil.’
Hoe ziet een normale werkdag van jou eruit?
‘Ik werk van dinsdag tot en met zaterdag. Ik beantwoord de mail, doe administratie, help klanten, plaats bestellingen en heb werkoverleg. Er zit veel afwisseling in en dat maakt de dag heel leuk!’
Hoeveel bakjes koffie gaan er op een dag doorheen?
‘Ik durf ze niet te tellen, eigenlijk. 6, tot 8? Misschien zit ik dan zelfs aan de lage kant…’
Op vaste tijden?
‘Ik hou helemaal geen pauzes. Ik kan wel pauze houden, als ik wil, maar ik ben daar niet zo van. Als je er even tussenuit gaat, moet je ook weer opstarten. Ik sta ook weleens te babbelen met een van de buren, dat zou je ook een pauze kunnen noemen.’
En… wat zit er dan in je broodtrommel en wanner eet je dat?
‘Ik moet bekennen dat ik heel slecht eet. Ik heb hier soms een zak krentenbollen liggen en altijd van die granenrepen. Dat eet ik dan, als ik trek heb. Ik heb mezelf de slechte gewoonte aangeleerd om nauwelijks wat te eten en wonderbaarlijk genoeg gaat dat, maar het is zéker niet goed.’
Welke aspect van jouw werk heb je, voordat je eraan begon, onderschat?
‘Dit is voor het eerst dat ik in een franchisezaak werk, en het valt me op dat wanneer je iets wilt, dat je te maken hebt met veel vaste regels en procedures die allemaal via het hoofdkantoor gaan.’
Hoe kijken vrienden/ bekenden naar jouw baan?
‘Ik krijg positieve reacties. Ze weten wat ik doe, ze kennen het bedrijf. Ze vragen me van alles, of wij iets hebben dat zij zoeken of ze vragen mij om advies. Ze vinden het leuk dat ik het naar mijn zin heb en dat ik doe wat ik altijd voor ogen had.’
Wat is het nare klusje, dat nou eenmaal bij werk hoort, maar dat je liever niet zou doen?
‘Soms vind ik de administratieve kant minder. Maar om eerlijk te zijn, zou ik ook niet de hele dag alleen in de winkel willen staan. Ik vind dat heel leuk, daar niet van, maar ik hou van afwisseling. Eén taak hebben, dat vind ik te eentonig.’
Wat is het vreemdste dat je hebt meegemaakt?
‘Ik maak weinig vreemde dingen mee, maar wat me wel bijblijft is dat er een groep Japanse toeristen binnenkwam en overal foto’s van begon te maken. De een ging op de foto met een voetbalshirt en de ander had zijn handen in voetbalschoenen gestoken en ging juichend op de foto. Voordat ze weggingen vroegen ze ons of wij een groepsfoto wilde maken van hen met een medewerker, inclusief de 100% voetbal kleding die hij aanhad. We waanden ons eerder in Volendam of op de Zaanse Schans, waar je al die toeristen in winkeltjes ziet vliegen om de klederdracht aan te trekken om vervolgens naast een koe op de foto te gaan met een kaas in de hand.’ Dennis lacht er hartelijk om. ‘Maar wat ze in Veenendaal deden? Geen idee! De voetbalwinkel viel in ieder geval in goede aarde. Wij bleven nogal verbaasd achter, maar hebben vervolgens erg hard gelachen en het er naderhand er nog vaak over gehad.’
Is er iets dat je altijd nog bijblijft?
‘Die is niet moeilijk, we hebben hier een ramkraak gehad. Het was zo’n anderhalf jaar terug, de nacht van 4 op 5 december. Toen ik er aankwam, stond die auto er nog. De pui van de zaak lag eruit. Ze schijnen er een aantal keer over gedaan te hebben… en waarvoor? Wij hebben een grotere schade dan zij eraan kunnen verdienen. Dat verwacht je toch niet in een sportzaak?
Een leuk iets waar ik altijd naar uitkijk en wat me bijblijft, is de zomerse Ossemarkt. Die wordt drukbezocht en is heel gezellig. Sowieso, kijk ik altijd weer uit naar ons hoogseizoen! Dat begint in mei en juni, want dan komt de allernieuwste collectie voetbalschoenen en kleding binnen, van de binnen- en buitenlandse clubs. Er is dan topdrukte in de zaak! Dat vind ik zo mooi, daar werk ik echt naartoe! Van bijna alle producten weet ik wel welke modellen binnen gaan komen en heb ik ook de kleuren al gezien. Alleen van sommige modellen wordt de precieze kleursamenstelling geheimgehouden en die koop ik dus als ware blind in. Ik kan niet verwoorden hoe dat is, dat onderbuikgevoel dat je hebt over wat het precies wordt! En de klanten, in de winkel, die zijn ook enthousiast, die hebben die kriebels ook. Ja, ik ben liefhebber van de sport, van mijn beroep. Het maakt wat los, zeker!’
Wil je dit de rest van je leven blijven doen?
‘Ik heb het naar mijn zin en zolang ik dat heb en het werk lekker afwisselend blijft en er uitdagingen blijven, dan zit ik goed. Ik ben niet iemand die zomaar twintig jaar alles op dezelfde manier blijft doen omdat het veilig is, en omdat ik het kan. Als ik de uitdaging kwijt ben, dan kan het nog veranderen. Maar, daar is nu nog zeker geen sprake van, hoor!’
Wat vindt je partner ervan?
‘Mijn vriendin die ziet dat ik met plezier met mijn sport bezig ben. Dat is weleens anders geweest, op mijn vorige baan, maakte ze me ook geregeld ’s avonds in een minder vrolijke bui mee. Ze is vooral heel blij dat ik doe wat ik wil en dat ik bezig ben met mijn sport! En… ze is gedragswetenschapper, dus ik hoef haar ook niet voor de gek te houden’, besluit Dennis met een lach.
