Ik ben in contact gekomen met Elly (43), alleenstaande moeder van twee puberdochters. Trots is ze er niet op, dat ze afhankelijk is van gemeente en instanties. ‘Er is schaamte. Dankzij mijn creativiteit
kan je aan de buitenkant niet zien dat we het fi nancieel niet breed hebben. Maar het is elke dag overleven, al tien jaar lang. Als alleenstaande doe je niet meer mee in de maatschappij, terwijl ik wel altijd meedeed. Je wordt geremd in wie je bent, dat is moeilijk. Daarnaast zijn er de leugens, gemeente en instanties die langs elkaar heen werken en veel stress. Je raakt in een vicieuze cirkel. Nederland is heel rijk, maar meedogenloos als je niet mee kan komen.’
Toen wisten ze niet beter
Elly: ‘Alles wat je kind leuk vindt, daar moet je nee op zeggen. Het voelt constant alsof je op alle fronten tekortschiet. Toen ze jong waren werden ze op een gegeven moment niet meer gevraagd op
kinderfeestjes, want ze hadden niets om mee te brengen. Sinterklaas? Een drama voor mij. Gelukkig zijn de meiden nu wat ouder maar ze zijn in de puberteit en dan gaan andere dingen belangrijk worden. Kleding, make-up en schoenen bijvoorbeeld. Toen ze kleiner waren wisten ze niet beter, maar nu zien ze hoe het bij anderen gaat. Als je daar als kind gevoelig voor bent heb je wel een uitdaging. Kan je niet mee in de pauze om een frikandelbroodje te gaan kopen? Dan zit je in de pauze alleen met je broodtrommel en je thee en hoor je er niet bij.’
Verlangen naar het normale
Elly heeft geen contact meer met haar ex-schoonfamilie en haar eigen familie woont in een andere provincie. Dat maakte werken lastig, opvang voor haar kinderen had ze niet. De oudste leeft met
beperkingen, haar toekomstige werkgever zal daarom flexibel moeten zijn in haar werktijden. Toch is het de droom van Elly om niet meer afhankelijk te zijn van gemeente en instanties, ze wil dolgraag aan het werk. ‘Ik verlang zo naar het normale, naar een jaartje zorgeloos zijn.’
Mijn redding is mijn creativiteit
‘Wat ik het ergste vind van mijn situatie is dat ik mijn kinderen niet kan leren om met geld om te gaan. Ze leren hard werken, maar als ze een keer een tientje toegestopt krijgen van iemand weten ze niet hoe snel ze dat moeten uitgeven. Ze leven van dag tot dag, en zien het morgen wel weer. Daardoor leren ze niet om te sparen.’ Maar Elly probeert positief te blijven. ‘Mijn redding is mijn creativiteit. Door mijn verleden als kok weet ik gezond eten op tafel te zetten en ook in huis is het gezellig, zeker in december. Nee, er zijn geen cadeautjes en we nodigen ook niemand uit, dat kost extra geld. De kinderen missen dat wel, maar door het binnen extra gezellig te maken probeer ik dat te compenseren. Dat is alles wat ik ze kan bieden.’
