Niet eenzaam op Valentijnsdag
‘Noem me maar Liesbeth in je stukkie, anders lezen bepaalde mensen misschien wel dat ik hier zit’. Liesbeth was gisteravond – net als nog 75 ouderen- ook aanwezig op het Valentijnsdiner in de Residence Rhenen, georganiseerd door de stichting Goed voor Elkaar en Rotaract.
28 jaar geleden overleed haar man en nu heeft ze -op haar schoonzus na- geen familie meer. Het huwelijk met haar man werd niet bekroond met kinderen. ‘Dat is moeilijk hoor, geen kinderen, ik zat ook alleen met Kerst. Vooral afgelopen jaar was lastig. Drie dagen lang duurde het, verschrikkelijk. Hé, jij krijgt geen toetje, wil je de mijne? hier toe maar, ik zit toch vol’.
‘Nee, Liesbeth, eet maar lekker zelf op. Hoe lang bent u al niet meer uit eten geweest?’
Pfoe, daar vraag je me wat’, antwoordt Liesbeth smullend van de witte chocolademousse. ‘Ik weet het niet eens meer…’.
Neemt uw schoonzusje u niet mee uit eten?
‘Nee, dat doet ze niet. Ze woont in Barneveld. Daar heeft ze een salon. En ze verwacht eigenlijk dat ik daar altijd heen kom, maar mijn lijf werkt niet altijd mee snap je, en het is een heel geregel met de taxi enzo. Dus ik vrees dat ze het me kwalijk neemt als ze ziet dat ik wel hierheen gekomen ben.'
Maar vanavond lijkt uw lijf goed mee te werken toch?
‘Ja, jawel hoor’. De vrijwilliger naast mij hoort het, en pakt Liesbeth bij haar hand. Hoewel ze aangeeft dat ze niet op haar lichaam durft te vertrouwen, wint de wilskracht het van de aarzeling. Liesbeth is bijna antiek maar nog altijd bijzonder kwiek, en dat straalt van haar af op de dansvloer. Ze geniet. Net als alle andere aanwezigen. Voor velen is dit weer de eerste keer in járen dat ze uit eten gaan. ‘Volgend jaar komen we zeker weer!’.
