21,1 kilometer lang…

Het was een heftige ervaring en ik ben mezelf onderweg flink tegengekomen. Normaal komt de man met de hamer aan het einde van een wedstrijd, maar bij mij kwam hij al bij kilometer 5. Mijn lies vond het nodig om te gaan irriteren en mijn kuitspieren leken extra verkort. Toen we het aanbod kregen om in een auto te stappen, heb ik toch besloten om door te gaan. Het kon toch niet dat ik moest opgeven en dat ik mijn doel niet haalde? Was het slim? Nee dat denk ik niet, maar voor mij was opgeven even geen optie. Na 12 kilometer kreeg ik nog een opleving. We waren over de helft en ik zag de medaille al om mijn nek hangen. Naast alle pijntjes hadden we het weer ook niet echt mee. Het was niet koud en het regende niet, maar we hadden ook totaal geen uitzicht. We liepen in een soort mistcocon. We liepen als allerlaatste en de groep was ook al snel uit het zicht verdwenen. We hadden wel de hele route begeleiding van twee fietsende dames die ons beschermden tegen het verkeer, want de automobilisten konden moeilijk 3 uur van de weg verbannen worden.

Deze wedstrijd heeft ontzettend veel van mijn doorzettingsvermogen gevraagd. Eenmaal bij de 16 km wilde ik er graag mee stoppen. Mijn lichaam protesteerde en mijn gedachten fluisterden me in dat 16 kilometer óók al een hele prestatie is. Alleen mijn benen vonden dat ik hem moest uitlopen. Ik bleef maar lopen en als ik even moest wandelen vanwege een steile dijk, of door de gladheid, gingen mijn benen daarna weer door met hardlopen. Ook mocht ik absoluut niet opgeven van mede-hardloper Dymphna van Tuil en de twee fietsers. De fietsers hadden tenslotte niet voor niks 16 km achter mij aan gefietst, om vervolgens te zien hoe ik die laatste 5 kilometer zou opgeven. Toen we nog 1 kilometer moesten, stonden de tranen in mijn ogen. Ik wilde gewoon echt niet meer en de pap was op, maar toch bleef ik lopen. Ik wist dat mijn ouders mij zouden opvangen bij de finish. Dat ze trots zouden zijn en dat ze mij zouden helpen om naar de auto te komen. Toen we de atletiekbaan opliepen, stonden ze daar dan met de camera’s en een trotse glimlach. Eenmaal over de finishlijn vingen ze ons op met een dekentje tegen de kou en waren ze megablij dat we het hadden gehaald!

Ik heb er geen spijt van dat we hem hebben gelopen, maar voordat ik nog een keer aan de halve marathon begin, moet ik wel wat beter voorbereid zijn. We gaan blanco aan 2019 beginnen we zien wel wat we weer gaan doen. Ik denk dat we in ieder geval nog een keer de halve marathon gaan lopen en hopelijk ook de hele marathon, want dat is toch de ultieme droom van elke hardloper!

Ik wens jullie fijne feestdagen en alvast een mooi nieuwjaar! Laten jullie nog even weten wat jullie allemaal gaan doen in 2019?

Tot snel!
Moniek