New York is een prachtige stad die diepe indruk op mij maakte. Ik hou niet zo van extreme drukte, maar als je even in New York bent, ga je zó mee in de flow. Toen we op donderdag vanaf het vliegveld aankwamen bij het hotel vielen we meteen met onze neus in de boter. We zaten midden in Manhattan en er was die avond een Halloweenparade. Ik ben geen fan van Halloween, maar het was mooi om te zien hoe de New Yorkers er een feestje van maakten. Grote, versierde wagens, dansende mensen en kinderen die snoep kregen.
Vrijdag
De vrijdagochtend startten we meteen sportief met een trainingsloop van TUI Sports, de organisatie die onze sportieve reis verzorgde. We liepen een mooie route door Central Park en we pakten natuurlijk ook een stukje van het parcour richting de finish mee. ‘Hier gaan we onze medaille krijgen…’, dachten we toen nog. De indrukken, de sfeer en de frisse lucht in onze longen maakten het een heerlijke training die ongeveer een uur duurde. Ik ondervond aan den lijve dat wat de trainers zeiden, klopte: niets is in New York recht, behalve je hotel kamer. Om half twaalf gingen we over de High Line treinrails onder begeleiding richting de Expo. Een prachtige wandelroute! Eenmaal bij de Expo beseften we dat de marathon nu wel heel dichtbij kwam… We haalden ons startnummer op en gingen daarna op pad om New York verder te verkennen. Een bezoekje aan Time Square en Broadway mocht natuurlijk niet missen tijdens onze reis. We hadden even de tijd, want om half vier hadden we de laatste meeting die ons voorbereidde op de marathon van zondag. Toen we terugliepen naar het hotel was het alweer donker. New York was veranderd in een bruisende, vermakelijke stad. Ook Broadway was in het avond totaal anders dan overdag. We raakten even van slag door de enorme hoeveelheid licht die de reclamschermen verspreidden. Was het nou dag of nacht…?
Zaterdag
Een vrije dag zonder marathonverplichtingen. We startten met een bezoekje aan het Empire Statebuilding. Nadat we iets leerden over de geschiedenis van dat indrukwekkende bouwwerk, stapten we in de lift naar de 72e verdieping. Vanaf die hoogte drong pas echt door hoe groot New York is. We keken onze ogen uit. Nadat we vanaf die hoogte alle kanten hadden gezien, gingen we nog een stukje verder omhoog. Verdieping 86. We konden dieper de stad inkijken en de mensen werden steeds kleiner. Maar we waren nog niet eens op het hoogste punt. De volgende lift die we namen, bracht ons naar verdieping 102. Op een hoogte van 381 meter was het uitzicht zo mogelijk nóg indrukwekkender. Met een zicht van 360 graden namen we de stad in ons op. In de verte lag de brug waarover we zondag zouden lopen. Toen we na dat bezoek weer met beide benen op de grond stonden, wisten we: dit is een herinnering die nooit meer zou verdwijnen.
Zondag
Dit was de dag waarop we moeten presteren. De zenuwen gierden ons door het lichaam en de barre tocht begon. 42,195 km keihard werken en afzien, want dat is wat ik heb gedaan. Heuveltje op, heuveltje af. Na 21 km was de pap eigenlijk op, maar ik moest en zou de finishlijn halen. De mensen langs de lijn zorgden ervoor dat ik doorging. Wát een enthousiasme en medeleven! De route was gestart in Staten Island en via de brug lieten we Brooklyn achter ons. Vanaf Queens liep de route over een nieuwe brug naar Manhattan, maar daar bleven we niet lang. We waren namelijk op weg naar The Bronx, maar voordat we daar aankwamen, liepen we langs het eerste supporterspunt. En daar stonden mijn ouders op ons te wachten. Ik was op dat moment nog redelijk fris. Door The Bronx liepen we het snelst. Hoezo? Nou, The Bronx voelde toch wel als de achterbuurt van New York. Ik voelde me daar niet echt op m’n gemak en dat hielp om de vaart er flink in te houden. Via weer een brug mochten we terug naar Manhattan. We begonnen aan de laatste kilometers en het werd steeds zwaarder. In Central Park was een volgend supporterspunt en toen ik mijn ouders daar zag, liepen de tranen me inmiddels over de wangen van de pijn. We hoefden nog maar een klein stukje, maar ik was helemaal opgebrand. Toch ging ik verder, het einde kwam in zicht. We konden de medaille bij wijze van spreken al ruiken en eenmaal bij de finish mochten we hem dan ook ontvangen. Een onvergetelijk moment… We haalden onze tassen op en gingen richting mijn ouders. Ik was nu officieel een New York-marathonloper en dat voelde fantastisch. Na een heerlijke douche schoven we aan bij het TUI Dinner en daar hebben we heerlijk gegeten. Om elf uur ging bij mij het lampje uit. Tijd om te herstellen.
Maandag
Medal Monday is in New York echt een feestje. Met paracetamol en ibuprofen kon ik me redelijk verplaatsen en het was zonde om niet nog even van de stad te genieten. Iedereen feliciteerde ons, want ja, we liepen natuurlijk de hele dag met onze medaille te pronken. Met de metro zijn we richting de veerboot gegaan voor een leuke boottocht naar Staten Island langs het Vrijheidsbeeld. Aangekomen op Staten Island hadden we opnieuw een prachtig uitzicht, maar dan op de skyline van New York. We hebben op Staten Island even lekker geshopt en namen daarna de veerboot terug naar Manhattan, waar de metro ons richting het 9/11 Memorial monument bracht. Het was heftig om te zien. Op de plek waar ooit twee grote gebouwen stonden, kantoorpanden waar zoveel mensen de dood vonden, staat nu dit monument. Twee mooie watervallen met daarlangs een rand met alle namen van de overledenen. Het monument vertelde ons het hele verhaal van 9/11. Dat moest allemaal wel even landen, hoor… Na die ervaring pakten we de metro terug naar het hotel. Onze spieren wilden niet meer. Het werd tijd voor rust. Uiteraard konden we de MacDonalds niet overslaan, maar geloof me, de hamburgers die we meebrachten naar onze kamer waren lang niet zo groot als we hadden verwacht.
Dinsdag
Onze laatste dag New York was aangebroken. We lieten onze medailles graveren en namen langzaamaan afscheid van de stad. Een laatste rondje door Central Park en via Broadway terug naar het hotel. Om half vier stapten we op de bus richting het vliegveld. Ons avontuur in New York liep op het einde.
Met de terugkomst uit New York heb ik mijn ultieme doel bereikt en komt het mooie project ‘Veens gaat gezond’ ten einde. Althans voor mij, want er zullen her en der nog wat nuttige tips voorbij komen van de mensen die mij sinds de start van het project in januari 2018 hielpen dit doel te behalen. Richard Sterkenburg, Joyce van Assen, Martin van Sloten en Gertjan Van ’t Hoog: bedankt voor alle hulp de afgelopen jaren! En Veenendaal: bedankt voor het lezen van mijn stukjes en voor jullie support tijdens mijn reis naar New York!
Wij kijken terug op een mooie tijd en op een prachtige marathon.
Liefs Moniek
