Wie oplettend langs haar woning op de Vijgendam loopt, kan haar schuurtje vol kleurrijke vogelhuisje bewonderen. Soms gaan er zelfs nieuwsgierigen op de brandtrap van het naastgelegen pand staan om foto’s te maken. Dicky houdt van gezelligheid in de tuin, ‘het was immers ook zo’n kale schuur’.
‘Met Pinksteren zaten we hier met de familie in de tuin, toen mijn kleinzoon ineens zag dat de vogeltjes uitvlogen. Dat doen ze één keer per jaar, meestal eind mei. Dat is het toch wel hét moment. In de winter gaan de koolmezen op huizenjacht. Dan vliegen ze van het ene huisje naar het andere huisje om te kijken welke het meest geschikt is om in te overwinteren. Toch is er altijd maar één huisje bewoond. De meesjes houden niet van buren. Eenmaal gesetteld jagen ze andere mezen weg.
Hoeveel huisjes ik heb, weet ik niet eens. Meer dan honderd in ieder geval. Mijn eerste kreeg ik van mijn zoon. Die had hij zelf getimmerd. Ik vond hem erg mooi en hing hem op. Daarna kreeg ik op mijn verjaardag telkens weer nieuwe vogelhuisjes. Met drie zonen en drie dochters ging het verzamelen snel.’
Bungelbeentjes
Op de schutting en langs het huisje zitten stenen poppetjes. ‘Dat zijn bungelbeentjes. Die spaar ik ook. Ik vind ze leuk. Soms zie ik ze bij de Xenos liggen en denk ik: leuk, maar ik heb ze niet nodig. Maar als ik dan thuiskom en een leeg plekje zie, ga ik ze toch weer halen. Er kunnen ook nog wel wat vogelhuisjes bij. Ik mag ze alleen van mijn zonen niet meer ophangen, dat vinden ze te gevaarlijk. Maar als ze er even niet zijn, pak ik de trap en doe ik het toch.’
