Goed, we zullen bij het begin beginnen. Ik heb al in twee jaar geen fiets aangeraakt, en momenteel alleen een oude omafiets met lekke banden in mijn bezit. Tijd voor grof geschut. Op de vrijdagavond heb ik vanuit het ouderlijk huis een fiets te leen gekregen met wel 7 versnellingen en heb ik die naar mijn huis gereden. Fluitje van een cent, heerlijk weer, 20 minuutjes gezond bezig. En deze avond sluit ik af met een zelfvoldaan gevoel: zó, ik heb een bonusavond gefietst.
Zaterdag boodschappendag
Zaterdag is de eerste dag dat deze week begint. Ik loop al tegen een klein probleempje aan, want het is boodschappendag. Even wat achtergrondinformatie: ik woon in Renswoude en ga meestal naar de grote blauwe buurtsuper in Ede. Daar heb ik deze zaterdag geen puf voor, want het heeft geen nut om de boodschappen groot in te slaan op een fiets. Dus kies ik voor boodschappen in eigen dorp en naastgelegen dorp. Ook de kleine boodschappen blijken niet heel praktisch te zijn op de fiets. Twee losse tassen aan het stuur om de haverklap kniestoten geven is niet fijn. Gelukkig heb ik een kennis waar ik diezelfde dag al fietstassen van mag lenen. Fijn, dan is dat dilemma voor de werkweek opgelost!
Navigatie aan en gaan
Maandag. Een nieuwe dag is aangebroken. Vanuit Renswoude mag ik op de fiets naar mijn werk in Kesteren: 20 kilometer. Ik zie er als een berg tegenop, terwijl ik weet dat fietsen gezond is. Het gevoel dat er de verplichting is alléén de fiets te mogen pakken, dat ben ik niet gewend. Goed voorbereid ga ik om 7 uur ’s morgens op pad. Telefoon met navigatie aan en één oortje in. Het begin van de route weet ik wel, dat is hetzelfde als met de auto. Vanaf Veenendaal wordt het tricky. Ik moet Veenendaal door en heb geen idee hoe! Gelukkig is het een simpele route. Ik voel me een échte toerist als ik alle winkeltjes en plekken zie waar ik nog niet eerder ben geweest. Op kantoor is het mooi rustig en heb ik alleen bureauwerkzaamheden.
Dinsdag vertrek ik wat later met tot gevolg dat ik stevig doortrap… en dat heeft dus -behalve dat mijn Fitbit héél trots op me is- ook een nare bijkomstigheid… ZWEET! Ik begin me oprecht af te vragen of er niet iets als okselmaandverbandjes bestaan. Mijn collega’s kunnen me die dag niet luchten, en tot overmaat van de ramp mag me ik me ook nog naar een last-minute interview begeven… in Tiel! Ik besluit dat ik de echte lasten van het fietsen heb meegemaakt, en in verband met tijd en gemak, pak ik de auto van een collega.
Woensdag is een bewolkte dag en hoewel Buienradar buien had verwacht, komen ze niet. Pfjoe! Ik zie mijn collega’s nog de slaap uit hun ogen wrijven en sta zelf fris en fruitig op het werk. Leuke bijkomstigheid! Ook donderdag gaat zo makkelijk voorbij. De afspraken zijn dicht in de buurt en dan is het eigenlijk juist wel heel fijn om de fiets te pakken. Top, denk ik donderdagavond, hier ga ik met gemak voor slagen. Niet haasten, gewoon ontspannen. En dat maakt het fietsen eigenlijk een heerlijk momentje van rust. Ik kan mijn hoofd goed leegmaken en heb daarnaast de leukste inspiratie aan artikelideeën voor de werkdag die komen gaat.
Het is vrijdag, de allerlaatste dag. En het regent. En niet een beetje. Een poncho heb ik niet, dus neem ik een goed verpakt extra setje kleding mee. Terwijl ik naar het werk fiets, begin ik de route een beetje zat te worden. Misschien het weer, misschien dat het vooral lange rechte stukken zijn. Ik zie kinderen in groepen naar school fietsen en krijg er heel veel bewondering voor, terwijl ik weet dat ik vroeger -Oké, niet heel vergelijkbaar, dat was 10 minuten- nooit echt moeite heb gehad met door de regen naar school fietsen. Het klaart ’s middags op en met de natte kleding in de fietstas ga ik richting huis. Als ik vanuit mijn werk naar huis rijd, ontstaat een gigantische glimlach op mijn gezicht als ik langs De Klomp fiets. Het is spitstijd, waarin ik met de auto geregeld 20 minuten stil heb gestaan voor een stuk van zo’n 200 meter waar je onder de brug door moet fietsen.
Als ik me ’s avonds realiseer dat er nog een paar kleine boodschappen gedaanmoeten worden, wint mijn gemakzucht het van mijn wilskracht. Want, als ik het heel strikt neem, ben ik vrijdagávond al begonnen, en niet
zaterdag.
Conclusie: altijd op de fiets moeten vind ik erg onpraktisch, maar ik heb wel weer het plezier in fietsen ontdekt als het zonnetje schijnt. Tijd voor een bezoekje aan de fietsenwinkel!
In deze rubriek gaat Janita Elings een week zonder een luxe-aspect uit onze maatschappij… en dat is niet altijd even makkelijk.
