Oorah, ik ben een Strong Viking
Cindy is mijn sportjuf. En als Cindy zegt dat ik iets kan, kan ik het. Zo vervijfvoudigde ik binnen 3 maanden het gewicht van mijn bicepstraining en squat ik inmiddels met gemak 15 kilo omhoog. Cindy vond ook dat ik mee kon doen met de “STRONG VIKING” run. En als Cindy dat zegt, kan ik het. Dacht ik.
Weleens mensen van een reusachtige glijbaan in noodvaart zien lanceren? Of kruipend op ellebogen onder prikkeldraad door de modder? Dát is de Strong Viking Obstacle run. 13 kilometer rennen en tussendoor een hindernis doen. Er is ook een versie van 7km, maar dat was te makkelijk, vond Cindy. Dus stond ik samen met eerdergenoemde en nog zeven kanjers zaterdag aan de start van de 13km. De Warrior versie. Oorah! Dat is het woord wat je moet uitstoten als je een obstakel hebt overwonnen. Leuk man, viking zijn.
Hoe dan ook, na een aantal obstakels en plenzen door het water met o.a. een houten megahamer met schild in de hand, kreeg ik de indruk dat Cindy mij een beetje had overschat. Terwijl zij en de rest vrolijk doordartelden, had ik moeite de pas bij te houden. Jan –onze meest ervaren sportman- had het door en nam me op sleeptouw. Hij leerde me powerwalken en gaf het juiste tempo aan. Voordat ik het wist doemde daar de finish van de 7km op. Maar we sloegen rechtsaf, niet naar de finish, maar naar de hoge glijbaan, oftewel de FJORD DROP.
In de rij hoorde ik deelnemers angsten uitslaan, gevolgd door mensen die zich hadden bedacht en terugliepen. Ik vervolgde mijn weg echter omhoog en snapte bij bovenkomst hun dilemma. De glijbaan was immens stijl, hoog, haast duizelingwekkend. Om de halve minuut werd er afgeteld en werden de vikings van de rand afgeduwd. Ik twijfelde een seconde of 160 en dacht toen: Vokkit (ofzo). Bij tel 5 kreeg ik een duw en toen ik het glijden zowaar leuk begon te vinden, klapte ik - vlak voor lancering- met mijn hoofd keihard op de glijbaan. “AU” – dacht ik- maar toen vlogen mijn benen twee kanten op en belandde ik in spagaat in de modderbak. Vrees niet, ik ben lenig, maar niet waterdicht. Mijn mond stond blijkbaar open waardoor ik tijdens mijn “AU” meer plankton naar binnen vergaarde dan een gapende vinvis met slaapgebrek. Enigzins groggy van de touchdown en nog half stikkend in de sloot water, voegde ik me bij mijn applaudisserende vikings. Tijd om aandacht te vragen voor mijn vermeende bijnadoodervaring had ik niet. De run werd gelijk weer ingezet en ik moest mee.
En zo ging het nog even door water, modderkuilen, ijsbaden en prikkeldraadkleibakken. De laatste 3 kilometers waren erg lastig, maar altijd was Jan er, die me er doorheen sleepte. Samen droegen we met trots de rode lantaarn tot de finish. 13 kilometer door het Berendonck maakte mij zowaar een ‘Warrior’. OORAH!
Inmiddels loop ik al een paar dagen rond als Forrest Gump vanwege de spierpijn en een beurs stuitje. Mensen die vragen wat er aan de hand is, prijzen me voor mijn prestatie en dat ze niet wisten dat ik zo sportief was. Ben ik ook niet. Ik ging het avontuur aan omdat men dacht dat ik het kon. En daardoor kon ik het ook. Die mindset was allesbepalend, daar verleg je grenzen mee. Maar in alle eerlijkheid: of ik het zonder Jan gered had, weet ik niet.
