Joyce begon drie jaar terug ook aan de Vierdaagse op de 50 kilometer, maar toen kreeg ze op de eerste dag een hypo en kon ze de Vierdaagse niet meer voortzetten. Joyce heeft een schildklieraandoening waardoor het extra belangrijk is goede voorbereidingen te treffen en te zorgen dat er suiker (dextro) mee is, iets zouts, voldoende vocht en koelhanddoeken. ‘Met een schildklieraandoening is het Russisch roulette of een heftige inspanning goed gaat. Mijn lichaam reageert anders dan die van iemand die helemaal gezond is.’ Dat hield haar niet tegen om dit jaar een tweede poging te doen om de 50 kilometer te volbrengen. Samen met haar vriend Sebastiaan, ex-militair en in een rolstoel vanwege een ongeluk tijdens de dienst, begon ze. Wederom de 50 kilometer. ‘Als ik ergens aan begonnen ben, wil ik het ook afmaken.’
Ze sliepen bij een vriendin die in Nijmegen woont, waren er maandag om hun startnummer op te halen en gingen al vroeg slapen, want, de wekker stond al om half 3. Vanaf de vriendin was het maar drie minuten in de trein naar het startpunt. ‘Wauw, wat een ervaring. Bij de start alleen al: een grote groep studenten staat je op te wachten die de hele nacht hebben gefeest en er bij de start nóg een extra feestje bouwen.’
Hinkend
Een bijzondere ervaring. Zo zagen ze de zon opkomen toen ze nagenoeg alleen liepen. Helaas liep Joyce de eerst dag al een peesirritatie op, waardoor ze aan het einde van de dag hinkend het terrein afliep. Gelukkig werd ze dezelfde dag nog behandeld door een therapeut en kon Joyce de volgende dag vol goede moed beginnen. Alleen dag twee, die zat flink tegen. ‘Mijn lijf werkte niet mee. Door warmte en vermoeidheid, maar ook had ik last van blaren op mijn voet en asfaltbrand op mijn been. En dat op dag twéé! Ik zat nog niet eens op de helft en ik zal eerlijk zeggen: ik had het er heel moeilijk mee. Constant vroeg ik me af waarom ik hieraan begonnen was en wat ik mezelf aandeed. Heel lief was dat een vriend ter bemoediging een stuk meeliep. Eigenlijk kon ik me die dag nauwelijks tot een gesprek zetten, want ik had er gewoon geen kracht voor… Het wandelen vergde al veel energie. Tussendoor nog een uur wachten bij de blarenpost deed ook niet veel goed.’
Zevenheuvelendag
Joyce zag als een berg op tegen dag drie, zevenheuvelendag, die uiteindelijk alles meeviel. ‘Er zit wel een zekere ironie in, dat ik dáár zo tegenop zag. Het was een leuke en gezellige dag. Tijdens het wandelen hebben we ook goede gesprekken gehad met andere wandelaars. Op televisie was er een filmpje gekomen dat een vrouw zei dat mensen in een rolstoel echt niet aan de Vierdaagse mee zouden mogen doen en daar hebben we wel een aantal goede gesprekken met mede-wandelaars over gehad. Mijn vriend Sebas houdt wel van een uitdaging. Zo heeft hij ook meegedaan aan de Invictus Games, een internationaal sportevenement voor militairen die door of tijdens de dienst gewond zijn geraakt, en de Dodemanstocht, wat 100 kilometer wandelen is en voor hem dus rollen. Die dag liepen vrienden van ons mee die tickets hadden gewonnen voor het VIP-deck. Een ontzettend gezellige afsluiter met een hapje en een drankje waar je neerkijkt op de drukte beneden. De avond sloten we af door uit eten te gaan, maar daarna merkte ik ook dat ik echt te moe was om gezellig te doen en zijn we weer naar huis gegaan voor de laatste dag.’
Finish
En die was ook pittig. ‘Het was écht heel warm en we hebben twee keer een pauze genomen om even in de schaduw te gaan liggen met de koelhanddoeken op de hoofden. Die dag was de snelheid eruit, want heel veel toeschouwers kwamen even meelopen of even een knuffel geven, en daar liep je toch wat slomer door. Je leeft de hele tijd uit naar dat moment en je wilt het afmaken, daar is geen twijfel over, alleen het is wel heel zwaar. Eenmaal over de finish was wéér mijn eerste gedachte: dit nooit meer. Alleen iets later, als je je medaille op heb gehaald en even gezeten hebt, is die mening alweer wat bijgesteld.
Eenmaal richting huis, moesten we de trein weer in. Sebas stapt dan zelf in de trein door zich vast te houden, maar ik kon de rolstoel zelf niet meer omhoog in de trein tillen, ik had de kracht er niet meer voor. Ik was héél blij dat alles voorbij was, maar op dat moment was ik alleen maar aan het huilen. En lachen tussendoor, want ik wist niet eens waar die tranen vandaan kwamen. Toen hebben we gewacht op een trein waar hij wel in kon.’
Relatietest
Samenvattend zegt Joyce: ‘Het is heel bijzonder om te ervaren wat een Vierdaagse met je lijf en geest doet. De 50 kilometer is wel echt een vak apart en ik weet nog steeds niet of ik ‘m ooit nog een keer ga doen. Wie weet. Al met al vond ik het een hele bijzondere ervaring met momenten van enorme kwelling en de prachtige momenten, zoals de zonsopgang, goede gesprekken, aanmoedigende mensen die aan de kant stonden met spekjes, zoute stokjes en komkommerplakjes.’ Joyce moet lachen. ‘Ik vind het wel heel bijzonder dat mijn vriend het met mij heeft uitgehouden. Ik heb soms ontzettend veel zitten zeuren, niet doorgelopen- mijn tempo was een stuk lager dan dat van hem- en heb heel veel gevraagd of we éven pauze konden houden. Tsja, het was een aardige relatietest, absoluut.’
Uitzicht vanaf het VIP-deck
