Altijd blijven lachen!

Altijd blijven lachen!

Afgelopen zaterdag liep ik de halve marathon van Nijkerk. Ik ben geen snelle loper, maar ik heb het wel voor elkaar dat ik 21 kilometer lang heel stabiel kan lopen. Trouwens, het mooie van laatste worden, is dat je wordt onthaald met confetti en heel veel enthousiaste mensen. Altijd leuk! Uiteraard ben ik bij de finish gesloopt, maar als de fotograaf vraagt of hij een foto van mij en mijn loopmaatje mag maken dan lachen we altijd.

Met de laatste lange duurloop in mijn marathontraining komt de hele marathon van Antwerpen wel heel dichtbij. Er komen dan echt wel vragen bij mij boven. Haal ik het wel? Wat als de verveling toeslaat? En wat als ik pijn krijg? Het is toch wel het dubbele van een halve marathon! Gelukkig heb ik dan mijn hardlooptrainer Richard van Sterkenburg die me geruststelt en zegt: ‘Moniek, ik heb er vertrouwen in!’ Het fijnste aan een hardlooptrainer is dat hij je tot het laatste begeleid en je klaarstoomt om je doel te behalen. Het wordt de eerste keer dat we 42,2 km lopen, maar topsporters hebben ook ooit een eerste keer gehad, toch?

Denk nou niet dat ik een topsporter word. Ik moet er niet aan denken! Ik vond het nu soms al heftig. Ik moest er heel veel voor laten en ik trainde me suf. Denk je eens in wat ik allemaal zou moeten doen en laten als ik een topsporter wilde worden! Het was voor mij telkens het belangrijkste dat ik de afstanden zou halen. Mocht ik Antwerpen uitlopen, dan wil ik komende zomer gericht gaan trainen op snelheid. We hebben dan zes maanden voordat we aan de start staan van de marathon in New York. En met hele warme temperaturen ben ik toch al geen toploper, dus dan kunnen we beter korter maar sneller lopen.

Maar nu eerst dus de marathon van Antwerpen op 28 april! Ik laat jullie daarna uiteraard weten of ik het heb gehaald. Spannend!

Tot snel,
Moniek