Ik ga op reis en ik neem mee…
Donderdag 20 september stapte ik samen met mijn goede vriendin Dymphna van Tuil in de auto richting Frankrijk. Later hebben Miranda Van Brienen De Jonge en haar gezin zich bij ons gevoegd. Ik ging niet alleen op reis naar Frankrijk, maar ook maakte ik een kleine reis naar mezelf. Ik ging naar een totaal andere omgeving en liet even de drukte achter mij. Eerst was ik bang dat ik de deadline van de Hip & Happening niet zo kunnen vergeten, maar zodra we in België waren, was de druk die ik voelde compleet verdwenen.
Doordat ik mijn prioriteiten ging verleggen van een deadline naar het veilig aankomen op onze eerste bestemming, liet ik het werk ook even los. Ik hou van mijn werk en ik geniet er elke dag van, maar dat verblind je soms wel. De afgelopen tijd was het makkelijker om aan mijn werk te denken dan aan mezelf en liet ik al mijn doelen even gaan. Ja, die Disneyrun van 5 km, die liep ik sowieso wel uit. Vrijdagavond stond ik dan ook aan de start en door alle bezienswaardigeheden onderweg kon ik alles los laten. Niks was even belangrijk en ik voelde me heel even weer kind in mijn mini-mouse pak. Toen we de finish over waren, was ik trots, niet alleen op mijzelf maar ook op Dymphna en Miranda. Samen gingen wij dit avontuur toch maar even aan. En zonder al teveel training liepen we de 5 km in 37 minuten uit.
Disneyland
De volgende dag werd ik enthousiast wakker. De medaille lag te pronken op het bureau en we hadden nog een hele dag Disneyland voor de boeg. Na lekker te hebben ontbeten gingen we dan naar Disney. Het park opzich is al een hele beleving, maar de attracties waren ook fantastisch. ’s Middags hadden we een leuke parade en de dag werd magisch afgesloten met een lichtshow op het kasteel. Eenmaal terug in het hotel voelde ik pas hoe pijnlijk mijn voeten echt waren. Natuurlijk waren we moe en was in slaap komen geen probleem.
Terug naar huis
Uiteraard konden we Frankrijk niet verlaten zonder even langs de Eifeltoren te gaan. Ik ben niet zo snel zenuwachtig als ik een stad door moet rijden, maar Parijs zette elke zenuw aan. Wat waren er veel auto’s en wat zijn Fransen arrogant. Er zomaar vanuit gaan dat iemand remt door even de spiegel te rammen. Gelukkig heb ik de auto levend uit de stad weten te krijgen en ook nog zonder deukjes en krasjes, maar doe mij toch maar de Nederlandse steden. Eerst wilde ik nog in Frankrijk blijven, niet terug naar de dagelijkse drukte. Maar eenmaal thuis was ik toch blij om thuis te zijn. Erik die rustig op de bank tv aan het kijken is, De konijnen die alles slopen wat er te slopen valt en het gevoel van thuis komen. Wat ik de afgelopen week heb geleerd, is dat mijn stress ontstaat door mijn eigen onhandige planning. Een deadline hoeft geen week van stress te zijn. Gezonde spanning is nooit verkeerd, maar door prioriteiten te veranderen kan het toch al een stuk makkelijker gaan. Zaterdag vroeg ik mijzelf in tijden weer eens een keer ‘Moniek wat wil jij nou eigenlijk? Wat is er nou belangrijk voor jou?’. Het antwoord is eigenlijk heel simpel. Ik wil gezond en gelukkig zijn en ik wil de halve marathon lopen! De laatste drie maanden van 2018 worden maanden om van mezelf te leren en datgeen wat ik leer, goed toe te passen. Tot snel! Moniek
